สองร้อยห้าสิบสาม

เสียงครางของเครื่องบินเจ็ตดังสม่ำเสมอ เกือบจะสม่ำเสมอเกินไป ฉันขดตัวอยู่ในที่นั่ง จ้องมองออกไปนอกหน้าต่างรูปไข่อย่างเหม่อลอย ทะเลเมฆสุดลูกหูลูกตาที่ทอดยาวอยู่เบื้องล่างราวกับผืนแพรไหมสีขาว ฉันอยากให้ความเงียบกลืนกินฉัน อยากจมดิ่งลงไปในความจำเจของท้องฟ้า ทำอะไรก็ได้ที่จะไม่ให้ความคิดวนกลับไปหาความเจ็...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ